ΤΙΣ ΙΔΕΕΣ ΜΟΥ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΝΩ

Τις ιδέες μου απελευθερώνω
περιστέρια ταχυδρομικά
με καλέσματα και μηνύματα ενθαρρυντικά.
Κι ελπίζοντας 
αναμένω απαντήσεις.
Καρτερικά προσμένω ν’ ακούσω καλές ειδήσεις.
Μα όσο δεν έρχεται απόκριση από πουθενά,
για να μη στοιχειώσω μονάχη στου σπιτιού τη γωνιά
παρέα με του Κόσμου τ’ αμέτρητα δεινά,
σαν τον Μάρκο Αυρήλιο, αναπτύσσω
δική μου μια φιλοσοφία.

Κι εξευγενίζοντας
δοκιμασίες απ’ τη γήινη δουλεία
και του νου προσδοκίες ανυψώνοντας
προς την ουράνια κορυφή,
η ψυχή μου ξεχύνει
όλα τα κρύφια όνειρά της
-αρχαίου κάλλους όνειρα ιδεολογικά-
να λάμπουν ακτίνες φωτός μες τη «κάμαρά» της.
Κι αρχίζω, μ’ έμπνευση Πλατωνική
μια καινούργια να πλάθω «Πολιτεία».
Με Πυθαγόρειο οίστρο ν’ αναγεννώ την κοινωνία,
όπου οι άνθρωποι μεταξύ τους ταιριασμένοι
θα μαζεύονταν αγαπημένοι.
Με δικής τους επιλογής συγγένειες
Δικής τους εκλογής οικογένειες

Κι όλοι μαζί, αρσενικοί και θηλυκοί,
με Σωκρατική ηθική
θα ζουν μια ζωή αρμονική
κάτω απ’ την ίδια στέγη
γιομάτοι πνευματική ευδαιμονία
απολαμβάνοντας αγάπη θερμή.
Και κάθε μικρή ευτυχία, ζωής χαρά
που χάνονταν πριν σε μοναξιάς οδοιπορία,
δεν θα χάνεται σ’ αυτή την ονειρική «πολιτεία»…..
Ω, πω, πω, πω!...
πώς πήρε ο νους μου φωτιά
κι ο «καπνός» με πνίγει
απ’ τη πολύ φαντασιοκοπία!...

Κι επειδή
όσο κι αν βήχω,
ν’ ανασάνω δεν μπορώ,
καιρός μια μάσκα οξυγόνου ν’ αρχίσω
να φορώ.
Και για να συνεχίσω
στη γήινη να ζω κοινωνία,
πρέπον είναι μακριά κι αλάργα
ν’ απομακρυνθώ
από δρόμους που καταλήγουν σε ουτοπία.
Και δίχως παράπονο, χωρίς να δακρύζω
επιτέλους την πραγματικότητα να ενστερνισθώ.
Κι όσο κι αν με πονάει
των προσδοκιών μου η αποτυχία
πάντα για το «εφικτό» να ελπίζω….
Και την κάθε μου μέρα που άγονη κυλάει
στο νου για να κρατώ ισορροπία,
το κενό της καρδιάς να φροντίζω
απ’ αρχοντιά ζωής κι ουρανού μεγαλοψυχία
έστω και μ’ ελάχιστα «καλούδια» να γεμίζω …