ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΑΡΧΙΣΕ ΤΟ ΚΑΚΟ ΜΟΥ

Το σώμα αν πονέσει κρατά μυστικά

το σώμα αν πονέσει σκληρό παραπέτασμα

πάνω στα ίχνη του ο μόχθος

σκάβει τη γη

σκάβει ανθρώπους σκάβει το φως και διυλίζεται

γεμάτη ουλές πατημασιά ταξίδι δίχως.

όρυγμα είναι;

του τριγμού το στερέωμα;

άμμος που στάζει σαν το κλάμα

πάνω σε μάγουλα καυτά;

Σε πλεύση άπνοια

κρατιέμαι

απ’ της λαμπάδας

το σπιθίρισμα

και κάνω βόλτες

που κυκλώνουν

όπως οι μύγες

το κενό.