Το χαμόγελό σου
μάσκα απελπισίας
από αρχαία τραγωδία.
Η ματιά σου
φάντασμα ζωντάνιας
άλλων εποχών.
Η φωνή σου
ψίθυρος απολογίας
για το άτακτο παρελθόν της:
«Συγγνώμη που κάποτε τολμούσα να υψώνομαι».
Μη με κοιτάς έτσι
όταν τυχαίνει ακόμα
καμιά φορά να χαμογελάω.
Δεν σου έκλεψα εγώ
το χαμόγελό σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου