Μονάχοι απομείναμε, στης ακροθαλασσιάς μιαν άκρη......

Αποζητώ


Καμιά φορά,

ρουφόντας της μοναξιάς μου τη γαλήνη,

το βλέμμα μου με τις ριπές του αγέρα,

φτερουγίζει αψηλά σαν τα πουλιά,

ψάχνοντας στον ουρανό....γιά ελπίδες!

Κοιτάζω με δέος τα σύννεφα

κι αυτά ώρες- ώρες θαρώ

πως σκύβουνε...και μου χαμογελούνε!

Κι ύστερα,

ξεπροβάλλει ο ΄Ηλιος θαλερός,

που στα γκρίζα σύννεφα ρωγμές ανοίγει.

Τι κι αν ακόμα ο Φλεβάρης ζει....

Άνοιξη καινούρια ξαγναντίζει

και δυό πεταλουδίτσες έγχρωμες

αρχένεψαν τρελό χορό, οι δυό τους να χορεύουν!

Κι εγώ, έκθαμβος από τη μέθη τους

Αποζητώ,

ένα χορό....μαζί τους να χορέψω.

Το παλιό μου όνειρο

Στο σεντούκι του χρόνου,

ένα όνειρό μου παλιό,

παραμένει γυμνό κι αργοπεθαίνει.

Όμως, μέχρι το νήμα της ζωής μου να κοπεί

και γύρω απόλυτη να απλωθεί η σιωπή,

το όνειρό μου το παλιό θα γυροφέρνει

μες του μνημονικού μου την ανέμη!

Και στέκομαι Αμήχανος- Ορθός

στη θαλασσόβρεχτη ακτή εμπρός,

στη φούχτα μου δυό βότσαλα χρυσά κρατόντας....

Το ένα,

είναι το όνειρό μου το παλιό

και τ' άλλο....το καινούριο.

Σφίγγω τη φούχτα μου όσο μπορώ

και αξάφνου, το όνειρό μου το παλιό,

με το καινούριο...γίναν Ένα!

Και....καρτερώ

Η κάθε μου σκέψη,

να υψώσει θέλει μιά φωνή,

έστω και αν αυτή,

σβήσει στου ουρανού τα πλάτια.

Μπροστάρης να γίνω προσπαθώ

στου ΄Ερωτα τη μάχη,

ακόμα κι αν ξέρω πως εγώ,

το πρώτο θύμα θάμαι.

Όμως,

η ζωή φροντίζει θαρώ γιά μένανε,

και καρτερώ....και καρτερώ 

δικαίωση να βρω,

κάτω από ήλιους καυτερούς

και από φεγγάρια ραγισμένα.

Γιαυτό και η καρδιά μου,

φεύγει- φεύγει και προσπερνά,

γιατί γνωρίζει πως,

η Αγάπη ποτέ της δεν νικήθηκε,

παρά μονάχα νικήτρα βγαίνει!

Τώρα ξέρω

Τα σοκάκια πνιγμένα

σε σκοτάδι πυκνό,

αναπνέουν τον αγέρα της μόνωσης.

Οι αλέες και οι κήποι,

πνιγήκαν στη σιωπή,

ακροβατόντας στου χάους το χείλος.

Οι διαβάτες, με ατσάλινες μάσκες

και σημαίες μεσίστιες,

επιχειρούν να εκπορθήσουν με δόλο,

τους φεγγίτες της νόησης...

Αναμασόντας δάφνης φύλλα χλωρά,

επιδίδονται σε βάρβαρους χρησμούς,

που μέσα στον ζόφο της νύχτας,

ο αγέρας τις στέλνει,

να αγγίξουν τη λάσπη.

Τα όνειρα ξεχασμένα

σε άπατα βύθια,

περιμένουν αρχαίες τριήρεις,

να τα ανασύρουν

στου ήλιου το άπλετο φως....

Τώρα πλέον, ξέρω γιατί

οι σφουγγαράδες βουτούν στα βαθιά.