ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ ΤΟ ΝΕΡΟ

Στο γαλάζιο φως
στων κυμάτων ,
τις διάφανες γραμμές,
-εκεί που ακουμπούν θάλασσα κι ουρανός-
τα βράδια
γέρνει στον κόσμο των ονείρων,
-κόκκινο βελούδο-
κι ο έρωτας ακροβατεί σ' ένα φιλί.

Και κάθε αυγή,
στους κτύπους της καρδιάς
ο πόνος αντηχεί
-δεν θα ξανάρθει,μη πονάς-

Πώς να ξεχάσει ;
πως μπορεί;

Φύγε σε τόπους μακρινούς
ψάξε για της λήθης το νερό
κι αν κουραστείς,
ρώτα τον ήλιο να σου πει,
αν απάντηση δεν βρεις στον ουρανό,
τρέξε με τ'ανέμου τα φτερά,
και κει, από ψηλά
θα βρεις της λήθης το νερό,
σκύψε,πιες
και θα δεις,
όνειρο ήταν
ο έρωτας αυτός.