Η αφιέρωση

Πέτα, αγάπη, στα ουράνια και χαιρέτα

Τη μάνα μου και δείχτης τα φτωχά μου

Τούτα τα τραγούδια κι έπειτα εδώ χάμου

Βλογημένα απ' αυτήν ξανάφερέ-τα. 

Μ'ένα χαμόγελό της χρύσωνέ τα

Και σαν πετράδια αυτόφωτα, σαν άμμου

Χρυσού κλωνιά, χαρές και βάσανά μου

Θα γυαλίσουν μες στ' άτεχνα σονέτα. 

Σαν αλκυόνα, αγάπη, με φτερούγες

Απλωμένες διαβαίνεις ιριδένια

Κατάστρωτες με φως ανάερες ρούγες. 

Στης ζωής τ' άγριο πέλα(γ)ο νεραϊδένια

Χαρίζεις καλοσύνη, όθε φωλιάζεις,

Και μ' όνειρα ουρανού το ασπρογαλιάζεις.