Ο Ιππότης

Λίκος Γιώργος

Τα σπιρούνια του ήταν δυο άστρα

Που τα μάζεψε κάποτε μέσα στα χόρτα του βουνού

Κυνηγώντας.

Τα πόδια του ήταν νησιώτικο καλντερίμι

Ο κορμός του τοιχαράκι με γλάστρα

Τα χέρια του κλαδιά ελιάς

Τα μάτια του τρυγόνια

Και τα μαλλιά του ελπίδες.

Ήταν από καλή γενιά

Και σκλάβος έγινε και δούλος

Για την αγάπη.

Κι απ’ τα πολλά τα βάσανα

Έχτισε πάνω στην καρδιά του ένα κάστρο

Και πάει να το χαρίσει του Θεού.

Όμως ο Θεός μαζί με το παλάτι

Κράτησε και την καρδιά του

Κι έστειλε πάλι πίσω

Τα σπιρούνια διάττοντες αστέρες

Και τα πόδια του έγιναν

Νησιώτικο καλντερίμι

Στον κήπο τ’ ουρανού

Κι ο κορμός του τοιχαράκι να ξαποσταίνουν

Όσοι πεθαίνουν δυστυχισμένοι

Κι από τα χέρια του κλασιά

Στάζει το μύρο της φωτιάς.

Τα μαλλιά του φύκια στη θάλασσα των Σαργασσών

Και τα μάτια του ένα όμορφο ζευγάρι τρυγόνια

Που όλο πετάνε και τριγυρνάνε πάνω απ’ τη γη

Κι όλο το κυνηγάνε χωρίς ελπίδα

Οι νοσταλγοί.