Ασημένια φεγγάρια

 Μικρή η κάμαρα, κι όμως

του έρωτα τη δίνη χωρούσε των κορμιών μας

στο φως του φεγγαριού, κάτι νύχτες

που ασήμι στάλαζαν στα μάτια σου.

το τραπέζι απλό, φιλοξενεί μιαν αγάπη

στην μπρούτζινη κορνίζα

και δυο ποτήρια κόκκινο κρασί μελένιο.

η φλόγα στο τζάκι ερωτευμένη

καίει στο άρωμα του πεύκου

μια δικαίωση, που πόθο ξεχειλίζει

στον αόρατο αυτό χρόνο,

με το δείκτη σε μιαν υπέρβαση