Ο ΛΟΦΟΣ

Κάθε αυγή κινούσε για τον λόφο
στ’ χνάρια του ένα σκυλί 
πιστά ακολουθούσε
καμάρωνε το δέντρο
που στα φυλλώματα του
κάποτε
σαν παιδί τραγούδησε
για όνειρα και κατορθώματα

Σαν έπεφτε το δείλι
και γυρνούσε
τα βήματά του αργά
έσβηναν στην αυλόπορτα

Κι όταν ανάλαφρα ο ύπνος
τον έπαιρνε στην αγκαλιά του
μες στο πυκνό σκοτάδι
πιστά τ' αχνάρια του
ο μόνος σύντροφός του,
ο σκύλος, τα εφρουρούσε.