Νικολαίδης Λουκάς: "Λίγη ψυχή χρειάζεται, τον κόσμο τούτονε γιά να γνωρίσεις."

Όταν

Όταν 
η ανάσα μου η καυτή

πάψει την ψυχή Σου να ζεσταίνει,

σημαίνει πως,

θα έχω φύγει ταξίδι μακρινό,

γιά τ' Ουρανού τα πλάτια...

Τότε,

αν όντως το θελήσεις,

στρέψε το βλέμμα Σου αψηλά

προς του Γεννήτορα το Σπίτι,

γιά να προσευχηθείς

και γιά την εδική μου την ψυχή

νάχει Καλό Αναπαμό,

όπως και το χλωμό κορμί μου θάχει,

στης Μάνας Γης

την Παγωμένη Αγκάλη....

**

Πεφτάστερο

Κι εκεί που γύρω απλονώτανε

του Ουρανού η Απέραντη Σιωπή,

μύρια του Σκοταδιού μαζώχτηκαν λαμπιόνια,

και στήσανε χορό...

Σιώπησαν των ανέμων οι φωνές,

και ο Μάγιστρος της Σιωπής

και του θολού Κανόνα,

έσκυψε στο αυτί γιά να μου πει....

"Λίγη ψυχή χρειάζεται,

τον κόσμο τούτονε γιά να γνωρίσεις."

Πρώτη φορά που άκουσα

γαλάζια μουσική

από των αστεριών το στόμα...

Και έμεινα εκστατικός

μέσα σε πλάνο γιορτινό,

που πήρε σκέψεις- λογισμούς,

γιά κάτι το Μεγάλο.

Αξάφνου ενα Πεφτάστερο

απ' το χορό ξεκόλησε,

και σπάρθηκε

πάνω από Νησιά και Βράχια,

μα έμεινε Μετέωρο

καθώς αντίκρυσε,

καμμένο δρυοδάσος!!!

****

Μοναξιά

Πάνω στης Γης τη χλωροσιά,

στης μέρας τη λαμπράδα,

και μέσα στες πόλεις τες πολύβουες

που η καταχνιά σκεπάζει,

ψυχή που μοναχή πορεύεται,

αγάπη ποτέ δεν έδειξε,

ούτε αγάπη πήρε...

Της Ευτυχίας ταίρι Αρμονικό

στερήθηκε,

ρουφόντας ασταμάτητα 

την πικρα του Καημού.

Μοιάζει με φελούκα της ζωής,

σε πέλαγο ανοιχτό βολοδαρμένη.

Ίσως...να φταίει και η Χαρά,

που άργεψε να έρθει.

Μοιάζει Πλατεία έρημη,

ακάλεστης μπόρας Θύμα...

Μοναξιά, Ερημιά, Χαλάσματα,

αδέρφια από άλλη μάνα.

Σύμβουλος Ανυπόληπτος η Μοναξιά,

πάντα στο Λάθος οδηγεί,

και κλείνει μ' ένα Δράμα!