Φωνή βοώντος εν ερήμω

Τα μύρια αστέρια τ' Ουρανού,

κουράστηκαν τη Γη μας να φωτίζουν...

Κρυφτήκαν και χαθήκανε

πίσω από του σύννεφου την πλάτη,

αφήνοντας τη Γη στη σκοτεινιά,

στο έρεβοε, στη μαύρη φρίκη!

Και μείναμε  Μόνοι κι Απροστάτευτοι

στην Καταχνιά, στην Λαίλαπα, στην Καταιγίδα,

χωρίς Κανείς να ξέρει τελικά,

που ν' ακουμπήσουμε τις Λύπες μας,

τους Πόνους, τους Καημούς  μας,

ακόμη και τις λιγοστές Χαρές,

που η ζωή με τόση τσιγκουνιά

και με το σταγονόμετρό της.....μας χαρίζει!

Κι έτσι, 

σε Ασκοπες  Αναμονές ξεμείναμε

γιά λίγο φως παρακαλώντας,

όμως, η επίκληση βοήθειας ακούστηκε,

ωσάν, "φωνή βοώντος εν ερήμω."