αντιπερισπασμός...

στη θλίψη όλη των ημερών

αντιπερισπασμός εκείνη η λυγερόκορμη τριανταφυλλιά της γειτονιάς

χυμώδης με τ'αψηλά της χέρια ,

απλωμένα  κοτσάνια  ζωής που φοράει τ'άλικο ρούχο της...

(πως τα γαζώνουν  όλα οι άνθρωποι...

ριπές κέρδους οι εντυπωσιακές φωνές τους)

στις κορφές ανθίζει τρυφερό το ροδαλό της χαμόγελο

κάθε φορά που περνάς δίπλα του λιγώνεσαι στο φως...

το φως που χύνεται αξόδευτο

στις κρυφές χαραμάδες της συνείδησης

οι σκέψεις όλες μπουκώνουν τα σύννεφα

κι ο κόσμος όλος θαρρείς μισεύει  δίπλα τους...

σπασμένη συμπόνια στα δυο

συνάζει το βλέμμα ολόγυρα στη γης

τεντώνει την εικόνα της άνοιξης στα πέταλα

να μάσει  λίγο απ'το φως

το ίδιο φως που λευκαίνει εκείνα τα κόκκινα κοχύλια

της νύχτας

της φωτιάς...