ΜΗ ΚΛΑΙΣ…

Όταν μπεις στο περιβόλι με τα μαραμένα πέταλα της σελήνης
Μη κλαις για τα λουλούδια που πεθαίνουν.
Αυτό το φθινόπωρο θα φύγω μακριά
Στον ορίζοντα μου χάραξαν το δρόμο τα διαβατάρικα πουλιά.
Μη κλαις για μένα που θα φύγω
(Έτσι θα φεύγω και θα επιστρέφω ξανά)
Μη κλαις για τα λουλούδια που πεθαίνουν
Κάτω από χαϊδολογήματα ματιών και πικραμένων αυγερινών.
Μη κλαις για μένα που φεύγω, ας οδύρονται τα φλάουτα τ’ ανέμου
(Όλα φεύγουν σ’ αυτό τον κόσμο, μόνο ο πόνος μένει)
Μετακομίζουμε πάντα στα χωριουδάκια του πόνου
Αφήνουμε πολύτιμα κομμάτια ζωής στις πολιτείες της θλίψης
Και μια άγνωστη λεωφόρος μας οδηγεί
Σε συνοφρυωμένες πρωτεύουσες απελπισίας.
Μη κλαις για τα γυμνά δέντρα και τα κλαδιά.
Μη κλαις θα μαραθούν τα λουλούδια,
Θα μαραθεί το δέντρο της ψυχής μας
Θα χάσουν τη λαλιά τους των ονείρων μας τα πουλιά.
Η καταχνιά κάλυψε το πρόσωπο της μέρας, δε με βλέπει πια
Έγινε μαντίλι χαιρετισμού, δε σε βλέπω πια.
Τα λουλούδια σφάλησαν τα μάτια, δεν έχουν ουρανό τα πουλιά.
Όλα τα κάλυψε ένα λευκό πέπλο,
Σβαρνίζω το κρυφό μου παράπονό στην οδό του κλαρίνου
Μ’ ένα φλογερό δάκρυ στην κόχη του ματιού σου, ουρανέ μου
Έχετε γεια!

Από τη συλλογή: «ΘΥΕΣΤΕΙΑ ΔΕΙΠΝΑ»
Ο κύκλος: «ΤΑ ΚΡΙΝΑ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ»