ΤΟ ΑΕΙΚΙΝΗΤΟ ΤΗΣ ΣΤΟΥΡΝΑΡΟΠΕΤΡΑΣ

Δεν θέλει ρόδινα, βαμμένα, πορφυρένια, λαξεμένα, σύγχρονα ραβδιά κι ούτε αγία ράβδο πατριαρχική και σκήπτρα βασιλιάδων. Δεν θέλει σύγχρονα βαριά ραβδιά της πολυτέλειας, να κροταλίζουν, να γλιστρούν στις στουρναρόπετρες, στις πέτρες να γυαλίζουν στα λιθάρια και να λάμπουνε στον ήλιο, να χαλάει ο κόσμος. Δεν πάει να βαδίζουμε οι δυο στους δρόμους, κυρτωμένοι πάνω στα ερασιτεχνικά ραβδιά, καημένε γέρο, λέει. Δεν θέλει σύγχρονα προφητικά ραβδιά να συντηρεί σκυμμένη φασουλιές, να αραιώνει μαϊντανό μέσα στα ξημερώματα, στο πότισμα, στα γιασεμιά, στο δυόσμο και στο κλάδεμα. Αγκομαχώντας, πάνω σε λιγνή βέργα κρανιάς, ανηφορεί για ουρανούς και κροταλίζει η ρούγα της. Κι όλη τη νύχτα περιμένει στο κατώφλι, πίσω από τη σκαλισμένη πόρτα ακουμπημένη να ξυπνήσει, να φουντώσει στα κλαριά των άστρων για της Πούλιας τα ποτίσματα τούτη η βέργα η λιγνή, το σύγχρονο ραβδί της.