Με του ανέμου τη φωνή

Κάποιο Σάββατο του Απρίλη,

απέναντι σε δυό κυκλάμινα

και κάτω από ίσκιο ακακίας αλαφρύ,

ώρα που εσπερινό

σε λίγο θα σημάνει,

με του ανέμου τη φωνή

και με παρέα μου

τον ψίθυρο των φύλλων,

θα τραγουδήσω τραγούδι σιωπηλό,

βουβό, λιγόλογο, θλιμένο...

Και θάναι τούτο το τραγούδι μου,

ξέσπασμα ψιλόβροχου εαρινού,

θρήνος, γιά περιστέρι πληγωμένο.

Κι ύστερα,

σε χρόνο  μέλλοντα ή αόριστο,

θάρθει

το χρυσαφένιο φως του Φεγγαριού,

συνομωσίες κι ενοχές ν'αποκαλύψει.