ΒΙΑΖΟΜΑΙ....

Τρέχω να προλάβω
τον αποκριάτικο ...γάμο της
ρακένδυτος έφτασα....
ξημέρωμα
χωρίς μάσκα,
Έψαξα παντού γι΄αυτήν
άφαντη ήταν......
η κόκκινη γραβάτα σκέπαζε τη γύμνια μου,
αποκαμωμένος κάθισα κι έτρεμα μόνος
φωνάζοντας μέσα μου
πού είσαι....
ένα κουρέλι η ψυχή μου απόμεινε
πού είσαι...
ανάσες διάβαιναν ολόγυρά μου,
φυσιογνωμίες αποκρουστικές που χλεύαζαν,
που με καλούσαν σ΄ενα ανόητο χορό ,
που έφεγγαν σε μισόσβηστα χρώματα,
πού είσαι....
εκείνη άρχισε τότε να διασχίζει μέσα μου τα πάντα,
τα έρημα σκοτάδια μίας παράξενης σιγής,
όλο ερχόταν χωρίς πρόσωπο
κι όλο έμενε πίσω
το πρόσωπό της αργά διαγράφονταν
σαν μια αβέβαιη σελήνη της ανάμνησής μου
υπήρχε;
πού είσαι έλεγα και μισόκλεινα τα μάτια
στο φέγγος της νύχτας της.
Εκείνη τότε με πλησίασε
κι έστρεψε αργά το πρόσωπό μου
κατά το μέρος της φωτιάς.
Κάψαν τις μάσκες κοίταξε,
μου είπε....
ξεράθηκαν τα ψέματα.
Όλα γυρνάνε πίσω στη φλόγα της ψυχής.
Στην πρώτη φλόγα της ψυχής.
Αγάπησέ με.