Ξαπλωμένος κοντα στο γιαλό

Ξαπλωμένος κοντα στο γιαλό,

κάτω από παχυϊσκιωτο πευκί

τούτο το Αυγουστιάτικο γιόμα,

στέλνω το βλέμμα μου

στου Ουρανού τις γαλάζιες κερκίδες.

Με τους ήχους

απ' του Φοίσβου το μονότονο εμβατήριο,

στέλνω λέξεις, ευχές και προσευχές,

στον Αγγελόμορφο ΄Ηλιο

κι Εκείνος, με το πλατύ του χαμόγελο

και την Αιώνια σιωπή του ανταποδίδει,

ενώ ένα αγέρι τρικυμισμένο σε φλογερές διαδρομές,

κουβαλάει στη ράχη του 

οσμές απ' τη θάλασσα,

χαρές, καημούς και στεναγμούς από πίκρες.

Σαν ελατήριο η φαντασία μου,

αποζητώντας επίμονα της έμπνευσής μου

τον θρίαμβο,

καλπάζει, πέρα από του ορίζοντα την πλάτη.

Τα δυό μου χέρια κρατώ στο στήθος μου σφιχτά,

μή τάχα και μου φύγει

της στγμής η ομορφιά,

ενώ,ο Φλοίσβος αν και πάντα μονότονος,

γεμίζει την ψυχή μου