Σκιές πάνω σε Τέσσερις Στίχους

I
Ένα νόημα χάνεται, όταν ένα άλλο γεννιέται.
Ένας δρόμος τελειώνει στο σταυροδρόμι που ξεκινά ο επόμενος.
Το λουλούδι του ήλιου σκίζει το ουράνιο ύφασμα για ν' ανθίσει στη μέρα του,
μα η ρίζα του στα νερά της νύχτας πατά.

II
Το χέρι σου απλώνεις προς το σκοτάδι.
Σε κάθε ακροδάχτυλό σου μια φλόγα μικρή ανατέλλει.
Κι αναρωτιέμαι, όπως πάντα, εντός μου
ποιο άστρο θ' ανάψεις απόψε στον ουρανό.

III
Ο ήλιος κυλά, ο ήλιος ερωτοτροπεί με τη ροή,
η ροή παρασέρνει στη δίνη της το φως,
το φως γοητεύεται από την έλλειψή του -
κι έτσι ανατέλλει πάντα το φεγγάρι.

IV
Η βροχή ερμηνεύει τις σκέψεις χιλιάδων ανθρώπων.
Ο κάθε της χτύπος μια φωνή που δεν βρήκε απάντηση και μιλά ρυθμικά με τη γη.
Μαζί της φτάνουνε ήχοι απ’ τη μοναξιά ψυχών μακρινών,
μα η προσευχή τους μες στη δική σου ακριβώς χωρά.

V
Δώσε μου πού να σταθώ και το φως θα κινήσω,
το βαρύ με τον πόνο χιλιάδων γενιών.
Τροχαλία την τροχαλία, ιμάντα τον ιμάντα
θ' ανασύρω απ΄ τα έλη και θα βάλω πάλι τον ήλιο στον ουρανό.

VI
Φλέβες σβησμένες, φλέβες θαμμένες,
κραυγές στριμωγμένες στο ένηχο βλέμμα του.
Του ανθρώπου η μοίρα ένα ρήγμα στο αίνιγμα.
Δίχως λύτη, δίχως σκοπό, δίχως δίδαγμα.

VII
Αλλότριες σκέψεις περιπλανιούνται στον ύπνο μου.
Εισβολείς ευσυνείδητων και υψηλών αρχετύπων.
Στ’ αλήθεια δικό μου είναι μονάχα το σταχτί τοπίο,
το καμένο πεύκο και η σκιά.

VIII
Η επιλογή δεν είναι επιλεκτική.
Η επιλογή επιλέγεται.
Η επιλογή είναι ένας επίλογος χωρίς λόγο.
Αλλά αυτός που επιλέγει είναι ο πάντα έλλογος -εσύ.

IX
Παιδί είναι ο πόνος που δεν ένιωσε ακόμη τον εαυτό του.
Παιδί είναι να νιώθεις πόνο μόνο εξαιτίας των άλλων.
Όποιος πονά ένα παιδί προσθέτει και τη δική του σκιά
στον σκοτεινό εφιάλτη του στερεώματος.

X
Η πνοή ακινητεί σε δύσθυμα φυλλώματα.
Μια φωνή ωριμάζει στον παγωμένο πυρήνα της μνήμης.
Ο άνεμός της, όταν μιλήσει, θα είναι αμείλικτος.
Κεραυνός που χτυπά και κόβει στα δυο τον κορμό της σιωπής.