Κάτι γέροι ναυτικοί, θυμάμαι, λέγαν / Καρέλας Σπύρος

Άνεμος, άνεμος είναι ο έρωτας
Κανένας δεν τον βλέπει
Ο έρωτας
Μα τον αισθάνοντ' όλοι

Μέσα στην άπνοια έρχεται της μοναξιάς
Φυσά φυσάει ο έρωτας
Και ξεκινάς, και πάμε
Κι η πρώτη νύχτα ξαστεριά
Κι η δεύτερη, κι η τρίτη
Κι ύστερα έρχεται ο καιρός της μαλωσιάς
Φυσά, φυσάει ο έρωτας
Τα κύματα θεριεύουν
Και όλο δένεις τα πανιά
Γυμνό σκαρί απομένεις
Και πότε μέσα στη χαρά
Και πότε πα' στα βράχια
Δέρνεσαι, μπρος, πίσω γυρνάς
Παραπατάς, πηγαίνεις
Πάνω σε ξέρες αιχμηρές
Και σε υφάλους ύπουλους
Και σκόπελους , πότε ξανθούς
πότ'άλικους και πότε μες στα μαύρα

Κι όταν κοπάσει ο άνεμος
Ιδρώς η θάλασσα κορμιού
Κι η ανάμνηση αλάτι

Αρμύρας ο έρωτας παιδί
Παιδί πατέρας της φωτιάς
Και ξάδερφος του Χρόνου

Τι ο Έρως και ο Καιρός περνούν
Όπως η μπόρα απόβραδίς
Κι όπως χαράζει ο Πόνος

Κι ο Πόνος άπονος περνά
περνά και φεύγει σα ζωή
που πίσω δεν κοιτάζει

Κι ό,τι σου τάζει στη Χαρά
Ο έρωτας μες στη Χαρά την άχαρη
Το αρπάζει

Κάτι γέροι ναυτικοί, θυμάμαι, κλαίγαν