Κυριακή δίχως έρωτα

Κυριακή δίχως έρωτα
μετέωρη ανάμεσα σ' ένα γιατί κι ένα πρέπει
δίχως αντίκρυσμα νόμισμα
κύμα που όλο πάει στην ακτή κι όλο δε φτάνει

Μνήμες και χρόνια αδυσώπητα
το εντός κατοπτρίζεται στο έξω
το έξω ρουφάει το φως του κόσμου
κι ο κόσμος παίρνει τη λάμψη της Σελήνης

Ώσπου να βρεθούμε ξανά - αν βρεθούμε
θα μεταβληθεί η διάταξη των άστρων
ίσως να επινοήσουμε ξανά τον πόνο
μια αξιωματική θεμελίωση του θανάτου

Κι όλο, αγέρωχοι, θα υποχωρούμε
μικροί θεοί κάποτε, τώρα ασήμαντα όντα
λύθηκε το μυστήριο του κόσμου
έπαψαν οι Σειρήνες το σκοπό τους.