Αγάπη διάφανη

Κοίτα!
Διάφανη η καρδιά
μα αγάπη, λες, πως δε βρίσκεις .
Προτού θολά κυλήσουνε λόγια της βροχής
χαμήλωσε του ανέμου σου το κύμα
και ψάξε της φωνής μου τα σημάδια
τους κρυψώνες της αγάπης να βρεις.

Άκου!
Μέριασε τις πνίχτρες σκιές του φόβου 
πίσω είναι ολόγιομο φεγγάρι φως- το βλέπεις;
Στράγγισε τα νοσηρά της θλίψης έλη
θαλερός -θα δεις- να νεύει του αγάπανθου βλαστός.
Άφησε να πατηθεί του ζιζανιού ο σπόρος
να ευωδιάσει αγιόκλημα - το’ δες;- η αυλή, αγριομάραθο ο δρόμος.
Διώξε μακριά της συννεφιάς το άδειο βλέμμα
κι αγράμπελη θα στέψει –δες- των ματιών σου το γλαυκό.
Μην πτοηθείς αν εποχή παράφορη χαροπαλεύει 
καινούριο ροδοχάραμα ζωής - θα δεις- να αναστηθεί.

Πες μου! 
Δε σου αρκούν για να πειστείς τα σύμβολα
και γι’ άλλα χνάρια, λες, αναρωτιέσαι στα άστρα;
Πόση αγάπη να κρατήσει μία διάφανη καρδιά
πώς να χωρέσει ολόκληρη η φύση σε μια γλάστρα!