Εμμηνόπαυση της ύαινας (απόσπασμα)

Θα έπρεπε να μ' έβλεπες τώρα -

τώρα που εγκάρδια γερνώ και εσπευσμένα

λες και με πέρασε ολόκληρη ζωή

με φόρα ασυγκράτητη σε μία μόνο νύχτα•

τώρα πού έχω επάνω μου ανάγκη πιο πολλή

ένα παράφορα κατάδικο μου βλέμμα

που όλα τριγύρω φυλακή

να χάνονται ισόβια οι φίλοι.

κι εσύ ποτέ να μην μιλάς

ποτέ να μην μού γράφεις –

με χόρτασε ό κίνδυνος κι οι λέξεις

κι ίσως να είναι καλλίτερα έτσι

της ερημιάς μας ό υψίφωνος ό ήχος.

Ναι. Θα έπρεπε να μ' έβλεπες τώρα -

να κλαίγαμε ασυντόνιστα

σαν δυο επίμονες βροχές, ετεροχρονισμένες

πού δεν μπορούν ν' αγαπηθούν στην ίδια πόλη•

μ' ένα φιλί παρεστιγμένο

πιστά να μού κρατάς το στόμα

να μυρίζεις σκόνη και βάλσαμο

να γλείφεις μια χυδαία τερηδόνα των οστών

κι εγώ κορμί σκληρό από γκρεμό και ψέμα

όπως την πρώτη την φορά να σε μαθαίνω.

Όχι, ψυχή μου. Μην βάλεις ζάχαρη.

Σκέτο τον πίνουνε τον έρωτα οι μεθυσμένοι.