Η ΜΝΗΜΗ

Και η ζωή συνεχίστηκε.

Πρώτα ήρθε η βροχή και ξέπλυνε τα πεζοδρόμια απ' το

αίμα

Έπειτα ο άνεμος σκόρπισε άμμο πάνω στα αρχαία μωσαϊκά

και τα κλάματα των νεοσσών πνίξανε τα τραγούδια των

ηττημένων.

Τη νέα μέρα όλοι ήταν αθώοι, δίχως μνήμη

και οι λίγοι που θυμόντουσαν κρύβονταν από το φως.

Τη νύχτα μόνο προχωρούσαν στα στενά σέρνοντας

τα πόδια τους

βγάζοντας έναν περίεργο ήχο, που εισέβαλλε στα όνειρα

των νέων

και γινόταν τραγούδι που τους ανατρίχιαζε σαν εφιάλτης

και τους ξυπνούσε.

Αργά μέσα στα μεσάνυχτα κάποιοι θυμόντουσαν ακόμα. . .