Ένα μικρό περιστέρι,
μ' ένα κλαδί εληάς στο δεξί του το χέρι,
βγαίνει ψηλά
στου βουνού την κορφή,
το μήνυμα της ειρήνης να φέρει.
Της ζωής οι ώρες πίσω γυρνούνε,
μ' ένα γέλιο στα μάτια διάχυτο,
που ξεπλένει....ένα σκοτάδι βαθύ!
Κι ύστερα,
της Ελευθερίας ο ΄Υμνος,
γιά κορμιά που αιωρούνται
στη δοκό της αγχόνης....
Και η Σκλαβιά
που καρατομούσε το χάδι της
στον βωμό της Φωτιάς,
μένει πλέον μονάχη
να κεντάει πόνους και δάκρυ,
στης μελαγχολιάς τον καμβά.
Στης Ευτυχίας τα πρώτα συμπτώματα,
μονοπωλείται μόνο Αγάπη,
και η Ειρήνη την Μοναξιά αποδιώχνει,
και την στέλνει να σμίξει,
με το αρμυρονέρι της θάλασσας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου