Απόκαμα κι εγώ..

Στην ερημιά του παραθύρου,

έν' αστέρι στην ψυχή μου κουρνιασμένο,

απ' τ' Ουρανού τα πλάτια καρτερεί

ένα όνειρο στα ροδοπέταλα πνιγμένο,

ναρθεί να τ' ανταμώσει...

Κι ενώ της νύχτας το πέρασμα

γιά το γλυκόφωτο διαβαίνει,

δυό στάλες μαργαριτάρια της βροχής,

δροσίζουνε  Υάκινθους και Βιόλες.

Κι ο ΄Ερωτας ο Φτερωτός,

απόκαμε στο τράβηγμα της Νύχτας

και πλάγιασε σαν λαβωμένος αετός,

γιά ν' αφουγκραστεί του πόνου το τραγούδι!

Απόκαμα κι εγώ,

και έγειρα στου Ύπνου το λικνάρι,

αφήνοντας στη Σιωπή,

το ρόλο της Αφέντρας.