Μιά ΄Αγνωστη Μέρα

Από του Ουρανού τις αποθήκες,

άλλη μιά ΄Αγνωστη Μέρα ξεφυτρώνει,

Αγνή,΄Ηρεμη ίσως και Πέτρινη ακόμη!

Θα βυθιστεί κι αυτή κατά πως φαίνεται

σαν άχρωμη στιγμή,

τόσων χιλιάδων χρόνων!

Κι εγώ, θα την υποδεχτώ μ' ευλάβεια,

κάνοντας τον Σταυρό μου.

Λέω, να φυτέψω σήμερα σε δυό σειρές,

ήλιους αγνούς, αμόλυντους κι αθώους,

μέσα από αυτούς να ξεχυθούνε

οιωνοί βγαλμένοι από όνειρα,

και, ευαγγέλια, που θα μιλούν γι' Αγάπες!

Κι ύστερα,

καθώς με την σκέψη μου θα συζητώ,

στον ΄Αγιο ΄Ανεμο θε να προσευχηθώ,

βροχές και αστροπελέκια να μαζόξει

κι απ' την απέραντη απλωσιά του Ουρανού,

όλα τα σύννεφα να διώξει!