Μιά προσευχή

Στην απέραντη ζούγκλα της Θλίψης,

το Φεγγάρι φωτίζει τη Θύελα

και του ονείρου μου τα φίδια,

σφίγγουν έως θανάτου.....τους πόθους μου!

Σε τούτο το αλόγιστο Πένθος του Μίσους,

όπου ο Έρωτας ανεπανόρθωτα φθείρεται,

η βροχή

τριγυρνά συνεχώς στα Ουράνια

και το χιόνι,

ακροβατεί στ' ακρογιάλι,

ενώ η ψυχή μου θρηνεί,

γιά τις πίκρες που μαζοχτήκαν σαν λύκοι,

στων ονείρων μου το κατώφλι....

Κι έτσι στης ψυχής μου τα βάθη,

μιά Θερμή Προσευχή μου απέμεινε,

η Σελήνη που θάρθει,

τούτο το βράδυ με το φως της,

τη Γκρίζα Νυχτιά που περνώ....να θερίσει.