Στάχτη και πάλι στάχτη

Πέφτει, πέφτει η υδρόγειος
με όλα τα πετούμενα και τα ευώδη,
σταγόνα λάδι στο πάθος μου.
Την κακή μου φήμη την οφείλω στη φωτιά.
Όμοια σαν όλα τα μοιραία
στρατιές ονείρων ακινητοποιεί
μέχρι να μαυρίσει σα χορτάρι την ουτοπία.
Κάποτε ανασταίνεται κι αυτή
απ’ του ιδρώτα τον ορίζοντα γαζέλα,
να ξεσηκώσει πάλι τον ξερό αέρα
μεσ’ από τα σκίνα.
Σε ό τι φλέγεται ανώφελα πιστεύω.
Παροδική και άναυδη
βλέπω θηλαστικά να λαμπαδιάζουν
στο πανηγύρι του γάλατος.
Είμαι πανάκριβη,
δεν εγγυώμαι παρά μόνο τη στάχτη.