Κόρες

Με το μέρος είμαι τ’ ουρανού
όταν συνάζει σαν καρπούς τα σύννεφα
κι ύστερα σε αντάξιο πράσινο τα γυρίζει.
Κάθε καιρός έχει τη γλώσσα του,
τώρα οι πασχαλιές πλέον πιστές μου φαίνονται
μες στην ορθοδοξία του μαύρου σαλπίζω αδιαχώρητο
κι ανοίγονται ξανά οι δρόμοι των ανθρώπων.
Εκεί κορίτσια ορίζουν τη λιακάδα τόπο συναλλαγής,
αγγίζοντας την ουτοπία ξεκαρδίζονται.
Δεν ξέρουν,
πως τα καρπούζια χτυπημένα από δίκοπη πνοή
πριν τα ματώσει το δικό τους μαχαίρι.