Αθήνα

Έλληνα λαέ ρήγα λαέ λαέ απελπισμένε
Τίποτα πια δε σού ’μεινε να χάσεις παρά μόνο
Τη λευτεριά τον έρωτα της λευτεριάς του δίκιου
Τον σεβασμό τον άπειρο που έχεις για τον εαυτό σου […]

Απελπισμένε συ λαέ πίστευε μόνο στ’ άρματά σου
Για ελεημοσύνη σού τα δώσανε κάνε τα συ Ελπίδα 

Όρθωσε την ελπίδα σου στο μαύρο φως ενάντια
Στον ανελέητο θάνατο που μπρος σου δεν αντέχει
Λαέ απελπισμένε μα ήρωα εσύ λαέ 
Που ενώ λιμοκτονείς λιμάζεις για πατρίδα 

Μεγάλος και μικρός μαζί στο μέτρο του καιρού σου
Ελληνικέ λαέ παντοτινέ των πόθων σου αφέντη
Η σάρκα και το ιδανικό της σάρκας συζευγμένα
Η λευτεριά και το ψωμί θελήματα της φύσης

Η λευτεριά σα θάλασσα που εκτείνεται στον ήλιο
Και το ψωμί σαν τους θεούς που σμίγει τους ανθρώπους
Αληθινά και φωτεινό και δυνατό αγαθό μας
Πιο δυνατό κι απ’ τους εχθρούς κι από τον κάθε πόνο.


Πωλ Ελυάρ, Εκλογή ποιημάτων,
μτφρ. Τάκης Βαρβιτσιώτης, Αρμός, Αθήνα 2007