Το Καντήλι και άλλα ποιήματα (απόσπασμα) / Αντώνης Ψάλτης, Εκδόσεις Αιγαίον 2013

1.

προτρεπτικό

εκεί που δεν υψώνονται

ας πάψουμε να βλέπουμε βουνά

γιατί στις κορυφές τους

καθώς λένε

κατοικούν οι θεοί

και οι θεοί θέλουνε το κακό μας

2.

πλανόδιο

κέρματα να ’χα για φωνήεντα

με σύμφωνο τον ήχο

απ’ του σκουφιού μου το ζητιάνεμα

να κέρναγα τον στίχο

3.

θα μπεις απ’ το παράθυρο σαν κλέφτης

η πραγματικότητα

απαντάει μ’ ένα δωμάτιο σχεδόν σαν σκοτεινό

μ’ όλα τα φύλλα της κλειστά

ανέστιος παράμερα στέκεις

πλησίασε, ανοίγουνε αργά

αυτό που νομίζεις βλέπεις

όπως όλοι


========

το βάρος των ονείρων

ίντσα την ίντσα σήκωνα με μια τριχιά, σαν φίδι ζωντανό, απ’ τα σκοτάδια του ονειροπήγαδου το απίθανο, να βγει στο φως, υφήλιο να γίνει κι αυτό, μεράδι να βρει πραγματικότητας, διάλειμμα σύντομης αλήθειας∙

μα η τριχιά του με λυπήθηκε

ανάποδα, λέει, δεν σε κρεμάω

εσένα δεν σ’ αξίζει σταυρόκομπος βρόχος λαιμού

γι’ αυτό στο πατοπήγαδο βαθιά σε ρίχνω

με τόσο βάρος που πήγες να σηκώσεις

έτσι σαν όνειρο ν’ αναληφθείς

============

το καντήλι και άλλα ποιήματα 

«ut pictura poesis»

ποίημα το ποίημα

πέθανε η ποίηση

τώρα κάθε στίχος

είναι καντήλι

στο μνήμα του νεκρού