Ικετεύω τ' αστέρια

Κάθε φορά που το Σκοτάδι

απλώνει το Σκούρο του Πέπλο,

αναλογιέμαι τις Αταξίες της μέρας

και συχνά,

μ' ένα Δάκρυ καυτό προσπαθώ,

ν' αποτρέψω,

την όποια Διάβρωσή μου.

Το Δάκρυ μου αυτό,

Πάντα Αληθινό,

κυλάει στου κήπου μου τα ροδόφυλλα,

ενώνεται με τ' αρώματα

και γίνονται μείγμα ευωδιαστό!

Και τότε,

φυγαδεύω τη σκέψη μου

στου Ουρανού τα Σταυροδρόμια,

εκκωφαντικά ικετεύωντας τ' άστρα,

έστω και με τη Σιωπή τους την Πεισματική,

να μ' απαλλάξουν 

από της Ημέρας το ΄Αλγος,

προτού κατρακυλήσω στον Οχετό της Αβύσσου.