Ο μικρό

Είδα πατρικές συμβουλές να συντρίβονται σε παθιασμένα κύματα
Είδα φώτα αγάπης να ζητούν εξιλέωση
Τυφλωμένος γυρνούσα σε δρόμους με ληστές
Ώσπου να γίνω καχύποπτος, σαν εκτόνωση
Μιας ιστορίας που δε γράφεται ποτέ
Διωγμένος απ’ την μνήμη συμβάντων με άγνοια
Παραμιλάω σε πάρκα όταν λείπει η στοργή.

Κοίταξα τα μάτια της νύχτας
Και στάθηκα στην άκρη του σχίσματος
Αδύναμος να αποφασίσω.
Δεν υπάρχει επιστροφή για όσους
Γύρισαν την πλάτη στους καιρούς.
Και η αυγή καυτό μαρτύριο
Για τους θαμμένους της συνείδησης.

Ξυπνώ αγωνίες, σφραγίζω πελάγη
Αντικρύζω συνήθειες, με κουράζουν οι ανησυχίες
Κλαδιά του πικρού αδιέξοδου, λατρεμένης ασχολίας,
Αφού ελλείψεις τρέχουν φωνάζοντας
Κι εγώ αναμετριέμαι με λέξεις. Πφφφ…

Πιστεύω επιφωνήματα
Μου φαίνεται, είναι ό,τι έμεινε από
Τον μόχθο των απόψεων
Στη γη των ανθρώπων. Αμήν.
Παραμένω επιρρεπής. Ξανά Αμήν.

Αλλά είναι αυτή η χλόη με τα λεπτά σώματα
Όταν κρύβονται οι χειμώνες
Τη γνωρίζω από μεταφράσεις ψυχών
Όταν σταματάνε οι ερμηνείες
Τότε κάτι μπορεί να συμβεί
Πέρα απ’ τις σημασίες.

Λιθογραφώ αποσπάσματα απ’ το αύριο
Όλα τ’ άλλα είναι μακρινές απολαύσεις,
Λάτρης της παγκόσμιας φιλίας ξυπνάω
Να πάω δουλειά όταν πουλιά κελαϊδάνε
Και σειρήνες προειδοποιούν για φόβους.
Συχνά εξατμίζω φυγές ενός κόσμου άλλου
Ολόκληρου μες την ατέλεια μου.

Τα καλοκαίρια περνώ με θάλασσες
Και νότες κρυφές. Ώσπου να καταλάβω λίγο
Το, χε χε… ανείπωτο