Του Χρόνου οι Εποχές

Της ΄Ανοιξης το μυρωμένο αγέρι,

κουβαλάει στη χαίτη του

σαν φτερωτό πουλάρι,

των λουλουδιών το γέλιο,

σπάζοντας,

της ΄Αμετρης Σιωπής το μοιρολόγι.

Της φυλλωσιάς το θρόισμα

και τ' απαλο φτερούγισμα του Σπίνου

πούρθε απ' την απέναντι την όχθη

σμίγοντας αρμονικά,

τρανώνουν Χαρές κι Ελπίδες

και το νανούρισμα του Φεγγαριού 

οδηγεί,

σ' απέραντους κόσμους των ονείρων!

Στης κόρης τα ροδομάγουλα

φυτρώνουν μοσχομπούμπουκα

και, σαν τελέψουνε της Άνοιξης οι μέρες,

τις νύχτες τις Καλοκαιριάτικες,

το αποήχι της Γαλήνιας Θάλασσας

και της Σελήνης η Αντιφεγγιά

στης σκουρολιμνιάς την άκρια,

γιομίζουν τις αιστήσεις όλονε,

με το Απόλυτο...και κάτι!

Τούτηνε τη φορά,

στης κορασιάς τα χείλη γίνεται

νάμα δροσοπηγής το γέλιο,

ώσπου ναρθεί

του Χεινοπώρου η Θλίψη,

με τα πεσμένα κιτρινόφυλλα

και των κλωναριών τη γύμνια...

Στο μέτωπο της κόρης τούτηνε τη φορά,

πέφτουν χλωμές οι πινελιές

των φύλλων που γκρεμίζονται

από το βορινό τ' αγέρι!!

Σειρά του Γκιώνη να κλαφτεί

γιά το φευγιό της Ευτυχίας

και ν' απολαύσει τον Ασπροχιονιά,

που δεν θ' αργέψει νάρθει.

Η Χειμωνιά που ακολουθεί,

με χιόνια τις Αγάπες θα σκεπάσει,

ώσπου της ΄Ανοιξης ο ερχομός,

το ασπροσέντονό της να χαλάσει!

Τότε,

ανθολέμονα και του χιονιά νυφάδες,

της κοπελιάς την κόμη θα στολίσουν!!

Και, σαν στης Χειμωνιάς τ' αγριοθύελο

τολμήσει να ξεπεταχτεί

κάποια φτωχή τουλίπα,

τότε το ασπρόμαυρο γλαρί,

τον ερχομό της ΄Ανοιξης από χαρά

θα σκούξει δυνατά

κι απ' το ρουμάνι απέναντι,

του πετροκότσυφα θε ν' ακουστεί,

το Τρυφερό Τραγούδι!!