Το πολύ και το λίγο (Ποίημα πολιτικόν) / Σφήκα Μαρία

Ι

Προσέλθετε, καλεσμένοι και απρόσκλητοι,

να μοιραστείτε τη χαρά μου

είπε ο άρχοντας,

Γέμει η τράπεζα και η καρδιά μου

άρτων ειρηνικών και πάσης σαρκός τεμάχιον˙

γεννήματα εκλεκτά της γης και οπώρες,

πάντα τα κτήνη των ορέων και τα κήτη της θαλάσσης

σας προσφέρω: Ευφρανθείτε.

Εν τη πτωχεία μας,

καθίσαμε όλοι στο τραπέζι

ΙΙ

Τόση αφθονία,

θέτει καθέναν

ενώπιον των ευθυνών του˙

Και βρέθηκαν πολλοί

που γέμισαν το πιάτο τους

μια, δύο και τρεις φορές

ενώ η αρετή διαμαρτυρόταν

και άλλοι τόσοι δίστασαν 

ν’ απλώσουν και να πάρουν μερτικό

μήπως δε φτάσει για όλους˙

Κάποιοι, κατέλυαν τα ηδονικά

και νήστευαν τα άνοστα

και μερικοί, καχύποπτοι απείχαν

από το φόβο μην πληρώσουν

ΙΙΙ

Το λίγο περισσεύει 

και το πολύ δεν φτάνει˙

Το αρκετό

είναι το ερωτηματικό

που ο καθένας

θέτει στον εαυτό του.

Σηκώνουμε τα βάρη

την νοημοσύνης που αισθάνεται

IV

Ο οικοδεσπότης, έκανε πως έτρωγε

ενώ εντατικά παρατηρούσε

Την ιερότητα της πείνας

και της απληστίας την

αλύτρωτη οργή˙

Κρασί δεν κέρασε ποτέ,

μόνο ένα τελευταίο λόγο

διπλής απόσταξης:

Δε σας προσφέρω γεύμα – μέτρο του εαυτού προσφέρω.