Αιώνας Άστεγος (απόσπασμα)

Και καθώς κρουστά μετάξια σιγαλιάς

θεσπέσια ξετυλίγονται

στρατιές λεηλατημένων,

ανέργων, φυματικών,

οργισμένων νεκρών,

διασχίζουν χιονισμένες οροσειρές

εγκατάλειψης,

τα ερείπια του 21^ου αιώνα,

αλυσοδεμένοι

σ’ ένα μίσχο απορίας,

χάνονται στο άπειρο.

Παλλαϊκό πέρασμα

της Αππίας οδού

χιλιάδων εσταυρωμένων,

Αιώνα άστεγε,

δως μου πίσω όλους τους σκλάβους

της Ευρώπης

που έθαψες,

τους αυτόχειρες,

τα θρυμματισμένα όνειρα

των ανέργων,

τη θαμμένη αξιοπρέπεια,

τη ρέμβη,

της αγάπης τα ρόδα.

Στην αντηλιά του απομεσήμερου

αιώνες τώρα, κάθε μέρα ένας γυπαετός

από ψηλά κυκλώνει ορεσίβιο βράχο,

όπου είναι δεμένος μυθικά

ο σύγχρονος Προμηθέας,

χτυπά τους βραχίονες, τινάζεται

και τα μεγάλα κωπηλατικά φτερά του

παγώνουν τους αιθέρες.

Στην ερημιά των κρούσταλλων

κράζει και ορμητικά ξεχύνεται

θανατερό.

Γαντζώνει τα γαμψά του νύχια

στα ισχνά μηρά του ανθρώπου

και σκαλίζοντας την παμπάλαια πληγή,

του κατατρώει αργά, σπαρακτικά το συκώτι.

Το μπουμπούκι της μέρας

λιώνει ο τρόμος με θειάφι.

Όμως του Προμηθέα ο αρχαίος άρτικας

θ’ ανάψει στην υφήλιο

με το Φως της Ελπίδας, της Γνώσης

και της Δικαιοσύνης.

Ένας καταρράχτης πέφτει βουερά

από ψηλά.

Στο ρόϊσμα των στίχων

ουράνιο τόξο ανυπακοής

άνθισε.

..........

Ο Βυθός
Κάτω από ουρανοξύστες
ένας άνθρωπος
κατοικεί
σε χαρτόκουτα.
Διπλώνει τις τέσσερις πλευρές
του ορίζοντα
και κουλουριάζεται
στο βυθό,
αιώνα άστεγου.
Μεταξουργείο-Ομόνοια-Μοναστηράκι
Σε νεώρια βόγγου
μ’ ένα σπασμό στο στομάχι
από πείνα
και ρίγος σε ολόκληρο το κορμί τους,
ελλιμενίζονται άνθρωποι.

Ένας αρουραίος ολοένα πλησιάζει.
Ανοιχτές οι πληγές τους αιμορραγούν.
Έναστρος ο ουρανός.
Τ’ αστέρια φέγγουν
τη σταύρωση και την αποκαθήλωση
στο Γολγοθά
του εικοστού πρώτου αιώνα.