Χειμώνας βαρύς και κάτι
και η ψυχή μου πάλλεται,
καθώς τη Φύση αγναντεύω,
αφού τον ύπνο μου έδιωξε μακριά,
το μισοτέλειωτο όνειρό μου,
την ώρα που απαλά το χάιδευα,
με την ευχή,
Αληθινό να γίνει.
Κι όξω απ' το παραθύρι μου,
παρατηρώ το ΄Ασπρο Χιονοσέντονο
σιγά-σιγά να λυώνει,
ενώ απέναντι στη θάλασσα
ένα κυματάκι απαλό,
αρχίζει αργά-αργά να δυναμώνει!
Στου πετροχελίδονου τα μικρά φτερά,
το χιόνι τα ίχνη του έχει αφήσει,
την ώρα που προσπάθαγε
τη μικρή φωλιά του γιά να χτίσει,
ενώ,του κήπου μου ένα Ρόδο Ανέγκιχτο
η Παγωνιά,
το έχει από Χτες....τσακίσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου