Ιχθύων Λόγος (αποσπασματικοί στίχοι)

Παθιαζόμαστε…
Μα ύστερα, κουραζόμαστε
Και λέμε να το ρίξουμε έξω
Χωρίς φράγκα και κεράσματα
Σαν σπάνια, ιδανικά αποβράσματα

....................

Φτάνει ο κύριος υπουργός
Και συνεπώς
Οι γραμματείς
Σερνάμενοι ξοπίσω.
Λεφούσι αρμόδιοι-επιτελείς
Επιθεώρηση ως τις τρεις
Κι έπειτα, θα το στρώσουν
Στο τσιμπούσι.

..................

Κόκκινα σύννεφα
Ξερνάνε σήμερα
Σ’ όλη την πλάση
Σε όχθες και δάση
Όξινες στάλες
Μαύρες ψιχάλες
Καντάρια-τόνους
Προγόνων φόνους.

.................

Συγκεντρώσεις ενός μαγιάτικου πρωινού
Και παραπόταμοι μικροί-ενωμένοι
Από χιλιάδες ανυποψίαστες υπάρξεις
Που συνωστίζονται στα σύννεφα
Ενός θλιμμένου κι αφιλόξενου ουρανού.

.................

Διασχίζω βρωμισμένους δρόμους
Τα πόδια μου γλστρούν σε ακαθαρσίες
Πάνω μου κρέμονται ανύπαρκτα αστέρια

................


Στριμώχνονται οι άνεργοι
Στα πάρκα και στις καφετέριες
Σκόρπιες παρέες.
Λοξοκοιτούν υπάρξεις αιθέριες
Και αραδιάζουν τα προσόντα τους
Ο ένας στον άλλον […] 
Αφηρημένη, κάποια γυρνά και τους κοιτά
Τότε, ασυναίσθητα εντελώς, αναστενάζουν!

.................


Χαρτιά τσαλακωμένα, πεταμένα
Παλιές, εξοφλημένες αποδείξεις
Στοίβες δελτίων, εισιτηρίων και περιοδικών
Κιτρινισμένες αγγελίες
Πτυχία σκονισμένα –θυσία στις μούσες και τις χάριτες

.................

Θα έχει ξεβάψει το εισιτήριο
Θα έχεις απ’ το όχημα κατέβει
Στατιστικό στοιχείο επιβίβασης
Με χρησιμότητα λησμονημένη
Θα μαρτυράει ότι ταξίδεψες
Κι ο ήλιος έκαιγε στη διαδρομή

..................

Τα υποκριτικά παρακάλια
Στο Θεούλη, δε σε γλυτώνουν
Απ’ τον εαυτό σου

....................

Εδώ που τώρα μηρυκάζεις
Κάποτε παίζανε παιδιά.
Κάποτε οι δρόμοι, τα στενά-πλατύτερα
Όλα μυρίζαν ξεγνοιασιά

..................

Τι όλο γυρεύετε απ’ τα παιδάκια;
Τι ψάχνετε διαρκώς να συλλαβίσουν;
Αφήστε τα στην ησυχία τους
Και στο αγαθό τους πνεύμα-παραστάτη

..................

Δίπλα από το άψυχο σώμα ενός σκύλου
Περνούν οι ρόδες των φορτηγών.
Γκρίζα μάζα, άμορφη
Σαν την άσφαλτο.
Το προσπερνούν, βιάζονται
Σε λόγο θα φτάσουν στην πόλη
Και στην εξώπορτα, ανύποπτο
Θα τους υποδεχτεί
Το κακομαθημένο τους σκυλί.

.................

«Κάθε πρωί καταργούμε τα όνειρα»
Έλεγες Μανόλη
Μα τώρα
Δεν έχουν μείνει πια όνειρα;
Πώς καταργείς αυτό που δεν υπάρχει;

.................