Ενα λευκό περιστέρι

Στην ερημιά της ζωής,

ανάμεσα σε γαλήνιες θάλασσες

καί Σελήνες ολόγιομες,

σε ενα άσπρο χαρτί

απορίες της ζωής μου σημειώνω

κι ενώ ξεφλουδίζω τον χρόνο,

μνήμες ακατάσχετες με πνίγουν.

Κι έρχονται στιγμές, θαρώ,

που των ανέμων  τα ριπίδια

τρυφερά με θωπεύουν,

ενώ άλλες στιγμές......με τσακίζουν!

Φοβάμαι το παραθύρι μου ν' ανοίξω,

μη καί το λειψό μου Παρόν δραπετεύσει,

αφού, ακέφαλες στιγμές απ' το Χτες

καί μουντά τοπία ονείρων,

ζητούν το Παρόν τους....ακόμα!

Πάντως, την Επόμενη Μέρα

καθώς θα την λούζει ο Ήλιος,

θα Τολμήσω το παραθύρι μου ν'ανοίξω,

γιατί ενα  λευκό Περιστέρι

που διανύει της ζωής την απόσταση,

μου το έχει Ταμένο,

πως γοργά θα μου φέρει

ενα υπέρλαμπρο Μέλλον!!!