Το Ζώο που κοιμάται (απόσπασμα)

Εσείς του κάτω κόσμου τα πετούμενα
που έρχεστε με φτερά ανοιγμένα,
γκρίζα πουλιά που φεύγετε μες στη βροχή
εσείς λαγοί της νύχτας που τρυπάτε τον αέρα
εσείς χελώνες που ανάμεσα στ’ άστρα κολυμπάτε
και ψάρια εσείς που ταξιδεύετε ολόφωτα
στις αχανείς εκτάσεις των ονείρων μας
Τι θα μας φέρει αυτή η μεγάλη ώρα
που είναι πάντα στην αρχή της;
Τι θα φυτρώσει από ένα τόσο άσπρο;

Πέφτει η βροχή σαν βάλσαμο
για τα παράπονα του αίματος
κι η μέρα όλα τα μυστικά της θα χαρίσει
σ’ αυτόν που μεθυσμένος θα χωθεί
στης περιπάθειας το στόμα




............




τι παραξενο

Πού είναι τώρα η παλιά μου θέληση
η προσήλωση στον δυτικό πολιτισμό
η πίστη στον απρόβλεπτο μηχανισμό
της ανθρώπινης νόησης
Με τι χαρά έβλεπα τον ήλιο ν' ανατέλλει
όλα τα περασμένα χρόνια -
και της αγάπης ο ίσκιος περπατούσε πλάι μου
πατούσε απαλά στα βήματά μου
και μπρος και πίσω μου κρυβόταν
σαν το μικρό παιδί στης μάνας τη φούστα
Μα ήρθαν άλλοι καιροί
χρόνια αδικαίωτα
Κανείς δεν ανεβαίνει πια
την σιωπηλή πλαγιά του Θορικού
μόνο στου αρχαίου θεάτρου την ορχήστρα
με ηρωισμό θαυμάσιο
σταλάζουν αίμα οι παπαρούνες