Εκείνο το ασημί κλαδάκι της Ελιάς

Πάρε τα Δαμασκηνά, Μεταξωτά Υφάσματα
τις Δαντέλες, τις Οργάντζες, τα Βελούδα.
Εμένα άσε μου, μονάχα τον Λευκό Χιτώνα,
χαμηλοσάνδαλη να περπατήσω...

Πάρε τις Διαμαντόπετρες, το Μεγάλο Αδάμαντα,
κι εκείνα τ' Ακριβά Μαργαριτάρια μου,
παρτα κι εκείνα...
Τους Θώκους, τα Παράσημα, τα Αξιώματα,
μαζί με το Λιβάνι... πάρτα.

Εμένα άσε μου μονάχα εκείνο το ασημί κλαδάκι της Ελιάς
το θείο το Ολυμπίσιο, δαφνοστεφής Αγωνίστρια,
χαμηλοσάνδαλη, να περπατήσω.

Πάρε το Χρυσό και τον Αμέθυστο, το Ασήμι,
το Βασάλτη, το Ζαφείρι μου, το Γαλανό το Σάπφειρο,
μαζί και το μπριλάντι!...

Πάρε τις λίρες, τους παράδες, τα φλουριά,
κι ό, τι άλλο φυλάω στα σεντούκια τα παλιά.
Εμένα άσε μου μονάχα τα Βάγια τα Αγωνιστικά!
Τα Εύσημα.
Κι Εκείνο το ασημί κλαδάκι της Ελιάς το ιερό,
την Ιδέα να υπηρετώ...
με σύνεση και αυταπάρνηση, τη Θεία Ανάβαση μου
στο Όρος των Ελαιών να φθάσω.
Το Λόγο Ηδύ να κρατήσω, τον Άθλο, την Πρόκληση,
την Ευγενή την Άμιλλα να δοκιμάσω.

Κι αν θέλεις δώσε μου, μια πετσέτα, άσπρη, για τον ίδρω
τον κάματο να σκουπίσω, το άχθος, το Θείο Πάθος,
τις Θερμοπύλες μου, με τρόπο μεγαλειώδη,
ως το τέλος για να ζήσω.
Ολα τ' Άλλα, θα στα Χαρίσω...

Κι όταν μαζέψεις τόσα πολύτιμα Αποκτήματα,
για σκέψου, πώς θα πετάξει η Ψυχή σου;
Κι αν την Ψυχή σου βάρυνες και χάλασες
Πέτρες θα γενούν ασήκωτες όλα τα τιμαλφή σου.
Που με τόσο κόπο άδραξες
με όλο το ταμάχι της Ζωής σου..