Ανατριχίλα από τα νύχια ως την κορφή
Ένας ο χρόνος, στο μηδέν ξαναγυρνάει
∆ικός μας ήτανε και ο ήλιος το πρωί
Το βράδυ έρχεται και ο νους παραπατάει
Απ’ το παράθυρο η άνοιξη γυμνή
Τα πέπλα ντύθηκε και στις πλατείες γέρνει
Πάλι, το λιόγερμα, η ανάσα πιο ζεστή
Στο προσκεφάλι ένας θεός να αναπνέει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου