Aφροδίτες

Γυμνά τ' αγάλματα στο κρύο του χειμώνα 
Και προχωρούσε αναμεσό τους η ψυχή μου.
Οι Αφροδίτες ήταν μαρμάρινες και κρύωνα· 
Ένας Ερμής χωρίς πρόσωπο με κυνήγησε 
Δεν είχε πόδια, μα τι κι αν είχα εγώ; 
Κόλλησα στη γης ζωντανεύοντας μιαν Αφροδίτη. 
Και η ψυχή μου την είδε κι ήρθε κοντά της 
Τρέχοντας αναμεσός στ' αγάλματα ήρθε 
Και την εζέστανε πριν μαρμαρώσει στο κρύο του χειμώνα. 
      Είναι πολύ να 'σαι μια ζωντανή Αφροδίτη 
      Μες στις πεθαμένες!