ΠΛΑΚΑΔΑ Τ’ ΑΓΙΟΥ
Γυρνώ και ξαναγυρνώ στο ίδιο σημείο
Όπως στις παλιές μου αμαρτίες.
Αλλάζω φορεσιά, αλλάζω βλέμμα
Βάζω το χέρι στην τσέπη να μην ξέρει τι πιάνει
Και τι βγάζει κάθε φορά
Μ ένα λευκό κερί ανάβω και ξανανάβω
Την καρδιά μου να λιώσει ο πάγος
Ν ακουστεί το Φως
Μνημονεύω αυτούς που δεν ξεχνώ
Αποτίω τιμή στους πεσόντες πόθους
Παρηγορώ τ’ ακόρεστα πάθη μου
Κι αναζητώ το θάρρος της μετανοίας.
Ύστερα βγαίνω απ’ το πλάι
Την άλλη πάλι το ίδιο, την παράλλη
Και πάει λέγοντας
Στην αρχή τό τρεχα το φορτίο μου
Έπειτα το ‘νοιωθα
Μετά με κούραζε μα πάντα εκεί
Περνώντας τη μεγάλη πόρτα
Καθώς για να συναντήσω έναν
τον καλύτερο φίλο μου-
Κι εκείνος να περιμένει καρτερικά
Τη στιγμή της αλήθειας μου
Κι εγώ ν’ αφήνω μια στάλα ιδρώτα ή δάκρυ
Απ’ την προσπάθεια ή τον καημό.
Στέκω παράμερα μεσ’ στο πλήθος
Κάθε φορά που βγαίνει το σεπτό του σκήνωμα
Κι αναπνέω συναίσθημα
Και δακρύζω ελπίδα
Κι αγροικώ την ταπείνωση του ασύστολου εγώ μου.
Ανώνυμος πιστός στη λιτανεία του
Και παραπέρα στην άλλη,
Στην καθημερινή του οράματος
Της ζωής μου.
ΙΔΟΥ Ο ΘΕΟΣ
Ιδού ο Θεός, που πάντα θα σε προστατεύει
Όσο θα ξέρεις τι γυρεύεις και πού πας
Που τα κομμάτια σου από γύρω θα μαζεύει
Όταν για τον "καλόν αγώνα" τα σκορπάς.
Ιδού ο Θεός, σ’ όλους τη σκέπη Του προσφέρει
Για ένα όραμα, μια ιδέα ή ιδανικό
Τα πάντα ο άνθρωπος μπορεί να καταφέρει
Με Φως, στον κόσμο της καρδιάς, τον μυστικό.
Ιδού ο Θεός, πλάι στις πηγές με τα’ αγιονέρια
Μεσ’ σε κοιλάδες, σε φαράγγια, ρεματιές
Στα ταπεινά ξωκκλήσια καίει με τα’ αγιοκέρια
Και φέγγει μέσα στις πιο άδολες ματιές.
Ιδού ο Θεός, άνθρωπε ΜΗ λιποψυχήσεις
Και μη βιαστείς να βγάλεις άσκοπη μιλιά...
Τα ίχνη Του πλάι σου αν δεν μπορείς να ξεχωρίσεις
Τότε θα είναι που θα σ’ έχει αγκαλιά.
Κέρκυρα, 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου