ΕΠΙΤΥΜΒΙΟ

Όλος εκείνος ο άνεμος της νιότης
ένας γοργός στροβιλισμός ιλίγγου
μοιάζει

τώρα που κόπασε
κι έγινε χνώτο παγωνιάς

Ίσως και να μην έζησα πραγματικά ποτέ μου
τη νιότη μου που κάποτε απλωνόταν
θεοτική κι αιώνιο υποσχόταν τον καιρό

Ίσως κι η τρομερή βουή της
δεν ήταν παρά το αντιλάλημα ενός Μύθου

ναρκωτική θωπεία του νου
κι είδωλο της καρδιάς μου λατρεμένο

που άδραξε την ψυχή μου
και την πήγε σε θρόνους ζηλευτούς
θεσπέσια ύψη·
...ωστόσο πια γοργά ξεφτίζει
κάτω απ’ αυτό το φίνο πάλλευκο μετάξι
-το σάβανό μου το ακριβό-

που ήδη σαπίζει