ΙΔ

Δέν εἶμαι μόνος! Κρατῶ στά χέρια μου
πού βλέπουν τίς μικρές ρυτίδες πού πληθαίνουν.

Μοῦ ἀρκεῖ ἡ γεύση μιᾶς θνητῆς ἡμέρας
καί τό εὐλογημένο σφυροκόπημα τοῦ ἣλιου
πάνω σ᾿ ἓναν τεμπέλη κάμπο.

Κι ὃταν τό περιττό γίνετ᾿ ἀναγκαῖο
ἀφήνω πίσω μου τόν πειρασμό νά πικραθῶ
καί ἀποσύρομαι ἀσφαλισμένος μέσα στήν ὓπαρξή μου.

Ξέρω πότε ἀρχίζει ὁ θερισμός –
εὔχομαι νά μή ζήσω τόν θάνατο τῆς ζωῆς μου.

από την Ποιητική Συλλογή:  Τα Ευτελή και τα Σπουδαία