Το σκάφαντρο

Έξω απ’ τις σπηλιές μαύρες καταχνιές

Αδιαπέραστες από το δόρι του ήλιου

Εκεί γεννήθηκα κι έζησα τις μέρες μου

Στο σκοτάδι με πληγωμένα δάχτυλα

Ψαχουλεύω να βρω μιαν έξοδο, να ιδώ

Τα λαμπερά κοχύλια τ’ άσπρα κύματα

Να γλιτώσω από υδροκέφαλα τέρατα

Που λυσσασμένα κατατρώουν τα χέρια μου.

Κάθε που δοκιμάζω ν’ ανεβώ στην επιφάνεια

Ματώνουν οι φτέρνες πονούν τα μάτια μου

Τόσα χρόνια παλεύοντας μες στις σπηλιές

Κανένα απ’ τα όνειρά μου δεν μ’ εγκαταλείπει.

Λίγο ακόμα –λέω και ξαναλέω–

Με το σκάφαντρο

των στίχων θ’ ανεβώ

Ν’ αποτινάξω το πένθος της ψυχής μου