ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ.... / Χαραλάμπους Φρόσω,

Ήταν και κείνο το σιγοβρόχι...
που δεν έλεγε να σταματήσει
και σ' έπιανε η λαχτάρα να δεις λίγο ήλιο.
Να ζεσταθεί η καρδιά σου μια στάλα, βρε παιδί μου!
Αναλογιζόσουν πόσες λίγες λιακάδες,
στην πραγματικότητα,
είχες να θυμάσαι.
Δε λέω!
Ήταν φορές που όμορφα ξεκινούσε η μέρα
μα ως τ' απομεσήμερο γινόταν τεράστια
και που στέγη να μη βραχείς!

Ξέρεις τί μου άρεσε;
Μια μέρα που μουντός ο καιρός ξεκίνησε
μα το μεσημέρι με ζέστανε ξαφνικά
ένα χάδι κι ένα χαμόγελό σου!

Να ονειρευόσουν άραγε;
Κι ήταν κι εκείνο το σιγοβρόχι...
που δεν έλεγε να σταματήσει.
Το σιγοβρόχι των ματιών σου αγάπη μου
λες και σιγοντάριζε το μουρμουρητό της βροχής
ένα θλιβερό ακόρντο
που μύριζε χώμα και πηλό
μόνιμα μουλιασμένα.

Απολογισμός πεπραγμένων και μη πεπραγμένων
αληθών και αναληθών γεγονότων
της κενής σου ύπαρξης
αληθοφανών και ευφάνταστων απραγματοποίητων οραματισμών
τραγικών και τραγελαφικών δραμάτων
για φτηνό εισιτήριο θέαμα.
Ήταν κι εκείνο το σιγοβρόχι...