[Σ' ωκεανό ταραγμένο]

Σ' ωκεανό ταραγμένο

κύμα στροβιλίζομαι,

τυρβώδης ροή μπερδεύει

την πολύπλοκη σκέψη.

Υποφέρω αφ' εαυτού, όταν

να εκφράζομαι αδυνατώ.

Ανισόρροπη ύπαρξη,

σα δισχιδής μαινάδα,

μες στο σκότος βαδίζω,

όλο σκέψεις θανάτου

κι απέραντη μοναξιά.

Παραμιλώ, παλεύω 

μ' απόμακρους έρωτες,

μ' ατίθασα άλγη ψυχής,

μια βελόνα με τρυπά

εμπρός κάτω απ' το στέρνο,

μέχρι πίσω στην πλάτη'

υποχθόνια ενόχληση,

υπενθύμιση τέλους'

απορροφά τον πόθο

για μεθύσι-άσπρο πάτο

στο πολύχρωμο, έντονο

χαρούμενο, πολύβουο,

ανυπόφορα ροζέ

πανηγύρι της μοίρας.

Ω, ναι! Παραληρώ και

εξακολουθώ ν' ακούω

τον κουδουνιστό παλμό

απ' το ντέφι' ρυθμικά

με καλεί' συνεχίζω

μπερδεμένη το χορό

του χρόνου, που αδιαφορεί

για όσους μ' αφήνουν μόνη,

για όσα θέλω να κρατώ,

για προδοσίες της μνήμης,

για το φόβο, την απειλή

του αύριο των αγαπητών.

Οφείλω ν' ακολουθώ

το εσώτερό μου παιδί,

ανακόλουθα φαιδρή

καρικατούρα, μέχρι

ακράτητα ρέοντας να

αφεθώ στην ηδονή

παραληρηματικού α-

πολυτρωτικού λόγου.

Ω λόγε, ίσως είσαι, ό,τι

από εμένα θα μείνει,

ίχνος γι'όσους αγαπώ

κι υποφέρω ν' αφήσω.