ΜΕΛΑΝΑ ΧΟΛΗ

Να που σου δείχνω το όριο στην αγάπη,
τούτη η αγκαλιά που από άντρα σε μεταμορφώνει σε ένα λευκό γυμνό αγόρι.
Φιλάω τα μάτια, τα οστέινα σχεδόν άυλα ζυγωματικά, τη μύτη, τα μάγουλα,
ίσα να επιβεβαιώσω ότι υπάρχουν εκεί, ότι είναι.
Τα χείλη; Όχι, τα χείλη σου δεν τα φιλώ αλλά τα φυλάω απ τα λόγια του έρωτα.
Είσαι τόσο όμορφος, σου πάει η μελαγχολία,
είναι σα να έχεις στο πρόσωπο σου τη γλυκιά κούραση που φέρνει ένα καλό γαμήσι
ή σαν τη μακαριότητα που φέρνει η εκ του ασφαλούς σκοποφιλική σου ματιά
στη γεύση του θανάτου, κι ας κατεβάζεις το κεφάλι.
Θα ήθελα να μπορούσα να σε ζωγραφίσω , να σε κάνω εικόνα ή έστω εικόνισμα
γιατί οι λέξεις που σε κάνω μου φαίνονται ορθολογικά περιπαθείς.
Ενώ η εικόνα.., η εικόνα έχει τη διαθεσιμότητα του όλα και τον αποκλεισμό των πάντων,
έχει την αγριότητα ενός αρχαϊκού αισθητηριακού ολοκαυτώματος και την αγιότητα
ενός παρθενικού αγγίγματος.
Δεν είσαι αδύναμος, είσαι δυναμιτάκι,
από εκείνα που ρίχνουν για πλάκα και για πάταγο τις Πασχαλιές,
και αυτό ευθαρσώς σκάει στα χέρια πριν καν εκτοξευθεί.
Ο πάταγος και η παταγώδης αποτυχία, από λευκό γυμνό αγόρι
γίνεσαι μπάλα που φέρει μέσα της το πυρ και την μανία, ανεμόσκαλα στην κόλαση του Δάντη,
μεταπηδάς από την ίαση στη γειτνίαση, κι έτσι ίσως σωθείς,
προσποιούμενος τον κομπάρσο.